1 komentarz

• 

  Czy można zmieścić esencję Hiszpanii na jednej płycie? Okazuje się, że tak.
  
  Debiut barcelońskiego, jazzrockowego zespołu Musica Urbana zawiera niemal wszystko, co istotne w hiszpańskiej muzyce. Od folku katalońskiego, przez kastylijskie bolero, do andaluzyjskiego flamenco. I choć bardziej ceniony jest drugi krążek zespołu, 'Iberia', to pierwszemu, zatytułowanemu po prostu 'Musica Urbana' nie brakuje niczego.
  
  Choć w rocku progresywnym aranżacje, oryginalność i skomplikowanie muzyki to najważniejsze kryteria obiektywne, to i tak zawsze wygrywa z nimi subiektywny własny gust. Musica Urbana zaspokaja wszystkie moje potrzeby muzyczne. I te 'formalne' i te całkowicie indywidualne, 'abstrakcyjne'.
  
  Album rozpoczyna fusion oparty na hiszpańsko-arabskich patentach muzyki flamenco. Ciepłe brzmienia folkowej gitary klasycznej miesza się z jazzowymi klawiszami, kastanietami oraz przesterowaną gitarą elektryczną. 'Agost' to naprawdę piękny, karkołomnie zaaranżowany utwór, którego nawet King Crimson mogłoby pozazdrościć.
  'Violeta' to już bardziej klasyczny jazz-rock, choć i w nim obok wyraźnie zaakcentowanej inspiracji Mahavishnu Orchestra jest przebłysk 'hiszpańskości', co czyni muzykę bardziej oryginalną. Gitarzyści nie uciekają od charakterystycznych dla rodzimego folku skal. Musica Urbana jawi mi się jako hiszpański odpowiednik Gentle Giant.
  W zespole nie ma nikogo odpowiedzialnego za śpiew. Sporadycznie jednak pojawiają się wokalizy.
  Trzeci na płycie 'Vacas, Toros y Toreros' to wyraźnie słyszalne basowe podchody (klasycznie jazzowe) oraz, co nie jest niespodzianką, mnóstwo hiszpańskiego folku. Podczas słuchania tego numeru w głowie nie pojawia mi się nic innego, jak tylko torreadorzy i ich walki z bykami :)
  Otwierający oryginalnie drugą stronę krążka 'Font' to przykład na to, jak mogłaby grać Musica Urbana, gdyby wyzbyła się swych inspiracji rodzimą muzyką, bowiem bardziej niż tradycyjną muzykę iberyjską, słychać tu Return To Forever. Także 'Caramels De Mel' zmierza w podobnym kierunku. Jest to w zasadzie klasyczny progrockowy numer, nie tak znowu odległy od instrumentalnych utworów Camel.
  Zamykający album 'El Vesubio Azul' to prawdziwy popis umiejętności muzyków zespołu. Znakomicie podsumowuje on całą płytę i jest jej kwintesencją. Skomplikowanie zaaranżowany numer, który poraża świetnymi melodiami które czerpią zarówno z jazz-rocka jak i folku. Co chwila zmiany rytmiki, które przechodzą od bolera do awangardowych eksperymentów, jakie przedstawił Nick Mason na płycie 'Ummagumma' Pink Floyd.
  
  Każda kompozycja zawarta na 'Musica Urbana' jest prawdziwą perłą oraz wyzwaniem dla słuchacza. Jest to gratka zarówno dla muzyków, którzy mogą godzinami rozpracowywać te utwory jak i dla fanów, którzy nie umieją obsługiwać żadnego instrumentu, ale będą mogli za to zachwycić się pięknymi melodiami oraz różnorodnością dźwięków.
  
  Jest to zdecydowanie jedna z najlepszych płyt jakie ostatnimi czasy słyszałem. Tak wysoki poziom kultury muzycznej jest naprawdę osiągany tylko przez nielicznych. 'Musica Urbana' to pomnikowy przykład rocka progresywnego, muzyki fusion, oraz katalońskiej sceny jazzrockowej. Nie mam temu albumowi absolutnie nic do zarzucenia.
  
  Panie i Panowie - tak powinno się grać prog.
  
  5/5

  Rafał Ziemba środa, 28, kwiecień 2010 19:13 Link do komentarza