1 komentarz

• 

  Lenny White jest postacią, której właściwie przedstawiać nie trzeba. Historia muzyki odnotowała jego nazwisko w roku 1970, kiedy to jako młody perkusista-gołowąs (acz już ze stażem u boku Jackie McLeana) został zaproszony do wzięcia udziału w nagraniu albumu Bitches Brew Milesa Davisa. Jeśli tego byłoby mało, to po kilku latach mogliśmy spotkać go w podstawowym składzie Return To Forever, a w 1975 roku bardzo udanie rozpoczął swoją solową karierę wydając płytę zatytułowaną Venusian Summer. Nie będzie zatem przesadą użycie względem bohatera niniejszej recenzji słowa: klasyk. Pytanie tylko, jak ten, w ostatnich latach z lekka już zapomniany, klasyk ma się w XXI wieku? Złośliwie można nawet zapytać: czego on tu szuka?
  
  Jak to, czego? - zdaje się swoją nową płytą odpowiadać White - Ducha starego, dobrego fusion! Anomaly, najnowsze dzieło Lenny'ego, to płyta zaskakująca, dziwna i... bardzo dobra. Jest mieszanką muzyczną, której najlepszą wizytówką są już pierwsze cztery utwory. Każdy z nich nawiązuje do innej stylistyki, każdy jest wyjątkowy, ale splecione ze sobą tworzą unikalną i nową jakość. Płytę otwiera funkujące Drum Boogie, które przechodzi w mocno rockowe, czy wręcz progrockowe, We Know (ze Stanley'em Clarkiem na basie). Trzeci utwór (Forever) przeniesie nas w lżejsze klimaty, bardzo blisko spokrewnione z muzyką popularną lat 80., a chwilę po nim płyta skręci w stronę jazzu wraz z kompozycją Dark Moon. I taki będzie cały album: niezwykle zmienny, nieprzewidywalny, na przemian ostry i liryczny. Całość zaś zamknie przepiękna, bogato zaaranżowana, coda The Wait Has Lifted the Weight, z przedmową samego White'a. Naszym przewodnikiem po uniwersum dźwięków Anomaly jest oczywiście Lenny, a spoiwem tej muzycznej mozaiki jest pulsujący rockowy rytm. I choć trudno w to uwierzyć, te tak różne muzyczne światy wspaniale tu koegzystują, a Lenny White swymi nagraniami odkrywa przed nami coś, o czym wielu już dziś zapomniało - wspólnotę dźwięków, wspólnotę gatunków i jedność, czy też właściwie niepodzielność, muzyki.
  
  Lenny jest autorem, lub współautorem, większości kompozycji zawartych na płycie. Do współpracy przy nagrywaniu Anomaly zaprosił wielu muzyków i - jak na gospodarza przystało - dał im wystarczająco dużo miejsca, by poczuli się dobrze i pokazali się od jak najlepszej strony. Nie sposób wymienić tu wszystkich instrumentalistów, którzy wzbogacili swoją grą najnowszą płytę White'a, ale grzechem byłoby nie wspomnieć, że wszyscy spisali się na medal. Anomaly kipi aż od świetnych partii gitarowych, klawiszowych, czy dopełniającej całość, pulsującej gry basu.
  
  Przy tym wszystkim Anomaly jest płytą lekką, łatwą i przyjemną i to w najlepszym rozumieniu każdego z tych trzech słów. Nie stanowi wyzwania dla słuchacza, nie wymaga zbyt wiele od niego, a to co mu proponuje to udział w radosnym święcie zaślubin jazzu i rocka. Przystępność tej w gruncie rzeczy niebagatelnej muzyki jest jej dużym atutem - wydaje się, że istnieje spora szansa, że przypadnie ona do gustu fanom wielu różnych odmian muzyki rockowej. Nie jest to przypadek, ani zagranie pod miłośników MTV. Lenny White zwraca się do szerokiej, ale świadomej swych muzycznych wyborów, publiczności, wypełniając tym samym testament Milesa Davisa. Jest to próba zawalczenia ambitną muzyką o rząd dusz. Przyciągnięcia ich i udowodnienia (czy właściwie - przypomnienia), że fusion to muzyka - jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi - popularna.
  
  Ale jeśli już zestawiamy Anomaly z dziedzictwem Milesa Davisa, to warto w tym kontekście zacytować słowa z refrenu utworu Forever:
  For the king has gone
  But his song lives on forever.
  
  I trzeba przyznać, że coś jest na rzeczy...
  Gorąco polecam.

  jacek chudzik poniedziałek, 31, maj 2010 00:21 Link do komentarza