1 komentarz

• 

  Tę recenzję miał napisać Stona - bo ja byłbym niekoniecznie obiektywny, gdyż znam tych panów bardzo dobrze od czasów szkoły średniej. Więc może zamiast oceniać tę płytę napiszę kilka słów o subiektywnych odczuciach jakie mam po przesłuchaniu poszczególnych utworów a także o płycie w całości? Co do układu płyty - pierwszy cd powiela zasadę jaka kierowali się muzycy już na debiutanckim krążku zatytułowanym po prostu KERD (tak, tak Swobodna wymiana to już drugi i póki co ostatni krążek w ich karierze). Pięć pierwszych utworów skomponowanych, szósty, ostatni zaimprowizowany na poczekaniu w studiu. Materiał zarejestrowany na tzw. setkę (Kazik Staszewski mawiał po prostu 'na żywo, ale w studiu'). Drugie cd jest stanowczo bardziej rozimprowizowane a materiał skomponowany przeplata się z materiałem improwizowanym. Metoda nagrywania spowodowała, że gdyby nie tytuły (improvizowawszy), materiału zaimprowizowanego nie można by było odróżnić od reszty kompozycji. Utwory są zwarte, zagrane z polotem, mają w sobie rockowego pazura i moc, czuć jednak wyraźnie jazzowy feeling. Jazzowo-funkowe pianino Rhodesa obsługiwane przez Krzysztofa Pieszaka na myśl przywodzi to znane mi od najmłodszych lat a pochodzące z pierwszych płyt Laboratorium, używane jednak chyba bardziej oszczędnie, gdyż głównym zadaniem klawiszowca w KERD to jednak budowanie nastroju, tła i przestrzeni dźwiękowych przy użyciu syntezatorów. W tym ciężkim zadaniu dzielnie wspomaga Krzysztofa Miki dokładając, niczym Robert Fripp (to jest subiektywne odczucie :P - nie wymaga polemiki), kolejne wymiary przestrzeni. Miki też gitarzystą najprawdziwiej rockowym jest, wiec tu i ówdzie wyłącza efekt i czaruje nas najprawdziwszą jako żywo, ostrą, świdrującą, i wyjącą gitarą (czyli to, co rockmeni lubią najbardziej), ale nie stroni też od bardziej jazzujących klimatów. Nie jest może wymiataczem jak Satriani czy Vai, ale jego gitara ma swój niepowtarzalny smak. Teraz sekcja rytmiczna: to Marcin Banasiak - perkusja (znany między innymi ze współpracy z Maciejem 'Trifonidisem' Bielawskim w formacjii Tricphonix oraz w hard-rockowej formacji Reverox) porównywany do krzyżówki Jojo Mayera z The Nerve z Billem Brufordem. To pierwsze porównanie jest bardziej prawdziwe. Banan gra na dosyć skromnym aczkolwiek wystarczającym zestawie, który ma opanowany (do perfekcji to trochę za mało powiedziane) hiper, super zaje...khm khm fenomenalnie znaczy się... No i w przypadku basisty Czareka - też można użyć porównania do muzyków innych, może trochę bardziej znanych formacji. Mam na myśli Lesa Clepoola z Primus a także Billa Laswella, oraz Colina Edwin z Porcupine Tree (chociaż się zarzeka, że PT nie słucha). A teraz wyjaśnienie dlaczego porównałem muzyków KERD do ich starszych i bardziej znanych kolegów - może dlatego że brzmienie KERD było wypadkową ich macierzystych formacji. Są też tacy, którzy twierdzą, że to polskie wcielenie Tortoise, że na nich wzorowali się młodzi chłopcy z Jazzpospolita. Może to prawda a może nie. Mnie zawsze sprawiało przyjemność słuchanie KERD. Możecie oczywiście ocenić tę płytę sami.
  ps. Stona do roboty ;)

  Paweł Chacia piątek, 15, lipiec 2011 12:30 Link do komentarza