ProgRock.org.pl

1 komentarz

• Link do komentarza poniedziałek, 19 grudzień 2011 22:46 napisane przez Krzysztof Pabis

  Nazwa włoskiej grupy Slivovitz nie jest przypadkowa. Jest to oczywiście śliwowica, a więc mocny, nawet 70% alkohol produkowany w kilku regionach Europy. Muzyka zespołu uderzyła mi do głowy równie szybko jak ten niezwykły trunek. Co ciekawe, gdy zerknąłem na materiały promocyjne ich rodzimej wytwórni MoonJune Records, znalazłem w nich bardzo podobnie skonstruowane zdanie. Z pewnością więc musi kryć się w tym choć ziarno prawdy. Zespół istnieje od roku 2001 i jest to jego trzeci album po wydanej w roku 2005 płycie Slivovitz i nieco późniejszej Hubris (2009). Oba albumy są również warte uwagi i nie wolno przejść obok nich obojętnie. Na Bani Ahead zespół kontynuuje pewną filozofię muzyki zawartej na wcześniejszych płytach, śmiało łącząc jazz-rock z różnego rodzaju muzyką etniczną. Nie znaczy to jednak, że kapela się nie rozwija. Właściwie każdy z tych albumów przynosi inną muzykę.
  
  Wróćmy jednak do Bani Ahead. Muszę przyznać, że jest to jedna z ciekawszych jazz-rockowych płyt ostatnich lat. Rozbujana, instrumentalna i spójnie łącząca w jedną całość różne instrumenty, w tym między innymi skrzypce, trąbkę, saksofony i harmonijkę ustną. Warto wspomnieć, że w składzie nastąpiły zmiany. Pojawił się nowy perkusista Salvatore Rainone, a instrumentarium wzbogaciło się o trąbkę Circo Riccardiego. Muzyka jest bezpretensjonalna, pogodna i energetyczna. Nietypowo, jak dla tego typu klimatów na płycie pojawiają się liczne bałkańskie nawiązania wplecione w różnych momentach albumu. Czasem widać tu wręcz w pełni to specyficzne szaleństwo wyrwane jakby wprost z wnętrza bałkańskiego tygla, którego kwintesencją jest chyba tytułowy utwór Bani Ahead.
  
  Otwierająca album Egiziaca zaczyna się żywiołowo, by po chwili przejść do spokojnej, nastrojowej i niezwykle przestrzennej partii trąbki, a następnie zaskoczyć nas bluesującą końcówką, w której na pierwszy plan wysuwa się doskonała harmonijka. W atmosferę albumu wciąga prawdziwa soczystość tego grania. Uwagę przykuwają świetne partie skrzypiec oraz oszczędna, ale autentycznie interesująca gitara. Muzycy nie poskąpili też słuchaczom pięknej i urokliwej melodyki. Chociażby w napisanym przez basistę, Domenico Angarano utworze Fat. Prawdziwego jazzowego ognia, z genialną sekcją dętą dostarcza z kolei utwór 02-09, który jednak także potrafi zaskoczyć nagłą zmianą nastroju. Łagodnością zachwyca utrzymana w poetyce snu, nieco bardziej mroczna w porównaniu z resztą albumu kompozycja Opus Focus. Album kończy melodyjny Pocho, w którym pojawiają się przez moment partie wokalne, stanowiące jednak raczej rodzaj dodatkowego instrumentu. Ponownie można tu znaleźć także pełne pogłosów fragmenty zagrane na trąbce. Być może, że jest to najsłabszy moment całej płyty ale również nie pozostawia obojętnym. Warto też podkreślić, że na duże brawa zasługuje sekcja rytmiczna, a rytm jest jednym z tych elementów, które są kluczowe dla muzyki Slivovitz.
  
  Słuchając tego albumu ciągle myślałem o tym jak bardzo chciałbym ten zespół zobaczyć na żywo i już samo to wydaje mi się doskonałą rekomendacją. Osobom, które szukają porównań z klasykami gatunku mogę powiedzieć, że miłośnicy jazzrockowego, instrumentalnego Zappy będą zachwyceni, a sam Frank z pewnością z uśmiechem zadowolenia przyjąłby połączenie jazz-rocka z bałkańskim folklorem, a jeszcze bardziej fakt, że to połączenie naprawdę działa.