1 komentarz

• 

  W chwili obecnej jedyny album grupy Woody Kern ma zagorzałych fanów wśród wielbicieli starego rocka. Jednak co ciekawe w momencie wydania nie zawsze zbierał pochlebne opinie, co najprawdopodobniej przyczyniło się do tego, że w ogólnym rozrachunku pamięć o nim i tworzących go muzykach nie przetrwała do czasów współczesnych. Melody Maker z marca 1969 roku zwracał uwagę głównie na fałszującego wokalistę i gitarzystę, który zdaniem recenzenta grał w rękawicach bokserskich. Richard Morton Jack w redagowanej przez siebie książce Galactic Ramble też nie rozpływa się w pochwałach, pisząc między innymi o 'strasznej' wersji utworu Gramophone Man z repertuaru grupy Spirit. Dlaczego więc warto pochylić się nad tym zapomnianym albumem sprzed ponad 40 lat? Z jednej strony dlatego, że w roku 1968 i 1969 dobrej muzyki było tak wiele, że łatwo mogła ona przyćmić tę płytę. Z drugiej zaś strony wydaje się, że przynajmniej część z tych ocen można określić jako zbyt surowe.
  
  Płyta The Awful Disclosures Of Maria Monk została wydana w grudniu roku 1968 przez brytyjską wytwórnie Pye, która odpowiadała między innymi za płyty zespołu The Kinks. Jej tytuł pochodzi od imienia kanadyjskiej zakonnicy i tytułu jej książki Awful Disclosures of Maria Monk, or, The Hidden Secrets of a Nun's Life in a Convent Exposed z roku 1836, w której pisała o wykorzystywaniu seksualnym kobiet przez księży. Niewiele wiadomo o muzykach, którzy zagrali na tym albumie. Pochodzili z rejonu hrabstw Nottinghamshire i Derbyshire. Gitarzysta, Rick Kenton grał też na płycie Mouseproof (1970), której głównym autorem był G.F. Fitz-Gerald oraz już w dużo bardzie znanej formacji jaką było Roxy Music. Zmarły w roku 2008 Steve Harris przeszedł na jazzową stronę mocy i związany był między innymi z formacją Pinski Zoo. Na krótko przed śmiercią nagrywała albumy ze stworzoną przez siebie grupą ZAUM, między innymi takie jak A Is For Ox oraz The Little Flash Of Letting Go. Uczestniczył też w różnych eksperymentalnych projektach. To właśnie jego zdjęcie znajduje się na okładce płyty. Pozostali dwaj członkowie grupy są nadal muzykami ale nie osiągnęli większych sukcesów.
  
  Na jedynym albumie grupy znajdziemy jazz-rock i blues, a wszystko to w psychodelicznym klimacie. Jednym z głównych instrumentów jest tu flet. Choć nie sposób nie zgodzić się z recenzentem Melody Maker to jednak wokal jest również ciekawym elementem tej płyty. Na uwagę zasługują charakteryzujące się sennym wokalem i nastrojowymi partiami fletu The Blues Keep Falling i Tell You I'm Gone. Bardzo fajny jest drapieżny Thats Wrong Little Mama oparty na współbrzmieniu gitary i saksofonu. Również, wykonany jakby pod wpływem środków odurzających Gramophone Man nie jest wcale aż taki 'straszny'. Dynamicznego Vile Lynn, ze skrzypcowymi szaleństwami też słucha się z przyjemnością. Najsłabsze z całego albumu są chyba dwa zamykające go utwory. Są to krótki Mean Old World i dla odmiany nieco przydługi, nagrany jakby bez pomysłu i zakończony solówką na perkusji Vegetable.
  
  Płyta z pewnością zainteresuje wielbicieli jazzrockowych klimatów spod znaku Colloseum i choć nie dorównuje takim płytom jak Valentyne Suite czy Those Who Are About To Die Salute You to jednak na pewno ich fani nie będą nią zawiedzeni. Na CD album został wznowiony dwukrotnie. Pierwszy raz w roku 1999 przez Free Records i ponownie w 2002 roku nakładem wytwórni Castle Music (Sanctuary Records) w wersji poszerzonej o singlowe wersje utworów Biography i Tell You I'm Gone. Utwór Xoanan Bay ukazał się też na wydanej w roku 2004 trójpłytowej kompilacji Ars Longa Vita Brevis: A Compendium of Progressive Rock 1967-1974, a Fair Maiden na podobnym, kompilacyjnym zestawie Real Life Permanent Dreams - A Cornucopia Of British Psychedelia 1965-1970 z roku 2007.

  Krzysztof Pabis sobota, 31, grudzień 2011 13:04 Link do komentarza