1 komentarz

• 

  Idzie, idzie nasz koziołek. Idzie, idzie biedaczysko szukać po szerokim świecie tego, co jest bardzo blisko. Psia łapa, ta złota myśl pana Makuszyńskiego i dziś pozostaje aktualna. Ile światowych, sztucznie napompowanych gwiazd i gwiazdek czcimy zamiast docenić świetnych artystów, którzy są tuż pod ręką? No to postanowiłem trochę o takich właśnie artystach popisać - krajowych, ale na światowym poziomie. Oryginalnych z własną wizją. I zasługujących na większe zainteresowanie niż to, którym się cieszą. Na pierwszy ogień - Frittata.
  
  Zespół działa już ładnych kilka lat, ma wyrobioną opinię koncertowego zwierzęcia, ale dopiero w zeszłym roku dorobił się pierwszego longa. Grupuje muzyków na co dzień związanych ze światkiem jazzu i rocka progresywnego, przy czym zdecydowanie bliżej Frittacie do tego pierwszego idiomu. To muzyka oparta na żywej interakcji między poszczególnymi instrumentami, efektowne - podkreślmy - tematy przewodnie są punktem wyjścia do dłuższych improwizacji i wycieczek w nietypowe rejony. Nietypowe nawet jak na jazz. Ale też dzięki swojemu składowi Frittata ma predyspozycje do przekraczania gatunkowych barier. Perkusja, dwa instrumenty basowe (kontrabas i warr guitar - maniacy Karmazynowego Króla mogą zacząć strzyc uszami), trąbka i akordeon. Tradycyjny jazzowy skład to nie jest i muzycy z premedytacją wykorzystują swoją brzmieniową inność. Instrumenty melodyczne co i rusz zahaczają o folklor - a to bałkański (Balkan rzecz jasna!) ,a to meksykański (początek Piosenki majowej), a to taki bardziej znad Sekwany. Gdzieś tam w tle pobrzmiewa muzyka filmowa i niekoniecznie chodzi mi tu o cytowanie Komedy (jego KołysankęKołysankę Frittata akurat mocno przerobiła na utwór, który od biedy mógłby się znaleźć na Red King Crimson, zwłaszcza jego druga część). Raczej o klimat soundtracków z filmów Tarantino czy Rodrigueza. Rozbudowana sekcja rytmiczna lubi pobawić się w pojedyncze, punktowe uderzenia, stawiając pomost między spuścizną Roberta Frippa (tą od lat 80tych wzwyż) i współczesną ambitną elektroniką. Ambicje Frittata ma spore, ale w odróżnieniu od sporej części kształconych muzyków swoją twórczość adresuje nie tylko do kolegów po fachu. Ich kompozycje są komunikatywne, ożywcze i witalne. Mogą się spodobać ludziom na co dzień nie gustującym w jazzie, a nawet słuchaczom - przepraszam za wulgaryzm - pasm dziennych dużych krajowych rozgłośni. Do posłuchania samemu w domu przy lampce wina? Jak najbardziej! Jest co smakować i odkrywać. Do samochodu? Też się nada! Aż człowiek ma ochotę docisnąć gaz do podłogi - takie to żwawe i bezpretensjonalne. Płyta bez mielizn, za to ze zdrową dawką humoru, obecnego nie tylko w niecodziennych tytułach.
  
  Ocena maksymalna, bez żadnej taryfy ulgowej. Moja prywatna miłość od pierwszego posłuchania (dzięki dla Krzyśka Barana, który mi to cudo puścił!). Mamy Frittatę, mamy Atom String Quartet - to znaczy, że mamy wykonawców, którzy wnoszą do jazzu nową jakość. Tylko się cieszyć!

  Paweł Tryba niedziela, 08, lipiec 2012 12:54 Link do komentarza