1 komentarz

• 

  Niesamowity Fin, Markus Pajakkala, powraca, a wraz z nim projekt Utopianisti. Dwa lata po wydaniu przedziwnego i cudnego albumu debiutanckiego możemy delektować się kolejnym krążkiem - niby takim samym, ale innym i, o ile to możliwe, dziwniejszym, bardziej frapującym.
  
  Płyta 'Utopianisti II' jest wyraźnie trójdzielna. Zacznijmy więc... od końca. ostatni, trzynasty, utwór na płycie zatytułowany jest 'U.L.J.C.', co rozszyfrowuje się jako 'The Unnecessary Leftover Jam Compilation'. Kompilacja z niewykorzystanych resztek zgrabnie zmontowana i podana jako jam? Proszę bardzo. Brzmi wybornie i nie wątpię, że wielu tzw. artystów z takich odrzutów próbowałoby utkać całą płytę, ba!, wielu dałoby się pokroić za takie odrzuty. A to tylko bonus...
  
  Utwory od 9 do 12 są wynikiem współpracy Markusa Pajakkali, naczelnego Utopianisty z zespołem Black Motor oraz Jonem Ballantynem. To w dużej mierze nastrojowe (wyłączywszy kawałek 'Mechanoid makeout music') 25 minut, które równie dobrze mogłoby być zarejestrowane 30-35 lat temu. Wówczas najłatwiej byłoby przykleić tym dźwiękom łatkę progressive jazz, dziś, ulęgając manii kategoryzacji, łatwiej byłoby wezwać na pomoc post rock. Centralnymi postaciami tej części płyty są, przynajmniej dla mnie, kontrabasista Ville Rauhala oraz pianista Jon Ballantyne. Warto dodać, że utwory te powstały w ciągu jednego dnia, a zarejestrowane zostały 'na setkę' w przeciągu kolejnych 24 godzin i tym bardziej różnią się od głównej części albumu, której stworzenie zajęło Markusowi Pajakkali ponad rok.
  
  Oczywiście, za tą różnicą nie kryje się żadne wartościowanie. Sam Pajakkala przyznaje, że preferuje inny tryb pracy - mniej chaotyczny. Zresztą, jeśli ktokolwiek wszedł w świat Utopianistów, poznał debiut, lub teraz zanurzy się w świat "dwójki", zrozumie od razu w czym rzecz i dlaczego kilka linijek wyżej użyłem na określenie muzyki Pajakkali słowa 'stworzenie'. Nie chodzi tu bowiem o samo skomponowanie określonej ilości utworów (tym razem ośmiu) i wypełnienie kilkudziesięciu (a dokładnie to czterdziestu trzech) minut ciszy. Wypalenie, zapakowanie, wrzucenie do sieci - pstryk i produkt gotowy. Nie, tak to w tym wypadku nie działa. Pajakkala oferuje nam coś więcej. I nie powinienem w zasadzie nic więcej pisać, tylko podać link...
  http://utopianisti.bandcamp.com/
  
  
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  *
  
  Jeśli, drogi czytelniku, nie kliknąłeś, nie sprawdziłeś, nie posłuchałeś choć przez chwilę i brniesz w ten tekst, to... proszę bardzo - brnij. Ale na końcu zawróć, kliknij i sprawdź, rzuć uchem. Uprzejmie proszę i serdecznie zachęcam.
  
  Na swej najnowszej płycie Markus Pajakkala tworzy dla nas unikalny świat, groteskowe przedstawienie, w którym słowo stapia się z dźwiękiem ('The Vultures were hungry' czy odrobinę Beefheartowskie 'Spanking Time'), pompatyczność z humorem, a nawet obsceną (bo kto, do cholery, dedykuje swoje utwory smółce?!), jazz przenika się z rockiem, pojawia się niemal czysty prog (dedykowany Pekkce Pohjoli przepiękny kawałek 'Pohjola'), tango, folk, a między nie wciska się jeszcze opera. Całość zagrana przez szalony big band, który zerwał się ze smyczy zdrowego rozsądku. W skrócie: rozmach niebywały i niejeden przypłaciłby próby stworzenia podobnego dzieła skręceniem karku. Tym bardziej podziwiam kunszt Pajakkali, który nie tylko skomponował ten materiał, błysnął jako instrumentalista, ale jeszcze posklejał wysiłki kilkudziesięcioosobowej grupy muzyków w jedną całość. Spójną, lekką i... oczywistą. Tak! Nie znajdziecie tu partii solowych dodanych na siłę, żadnej zmiany rytmu nie odczujecie, jako fałszu, mającego w sposób sztuczny pogmatwać utwór. W najdzikszych odmętach ta muzyka pozostaje oczywista, w najbardziej szarpanych momentach - klarowna. A do tego jest bezlitośnie pochłaniająca.
  
  Padam na kolana.

  jacek chudzik niedziela, 02, luty 2014 17:35 Link do komentarza