1 komentarz

• 

  Trzecia płyta zespołu Moraine nagrana dla MoonJune Records nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, ale zyskuje przy bliższym poznaniu. No ale czego oczekiwać, kiedy klimaty King Crimson przełożymy na nuty mrocznego jazz-rocka.
  Płyta nagrana listopadzie 2013 roku w Seattle.
  To set dobrze napisanych i wykonanych kawałków o dużej sile rażenia. Ale porazić może dopiero za trzecim - czwartym przesłuchaniem.
  Do tej muzyki trzeba się przyzwyczaić. Analogie do King Crimson są oczywiste bo brzmienia aż nadto są znajome, choć stosowane w konfiguracji sax-skrzypce brzmią jednak inaczej niż 40 lat temu.
  Jest tu dużo mroku, zadumy, mało wirtuozerii i ostrego grania. Jest klimat, który w tym przypadku daje dużą dawkę adrenaliny podszytej strachem. Strachem bo częstokroć dźwięki tu używane są i poskładane tak aby dawały poczucie zdołowania i przygnębienia. Ale ten klimat wciąga. Wciąga jak podmokła ziemia w którą się zapadamy i nie możemy wyjść. Tutaj zaś chodzi o to, że nie chce nam się wychodzić. Jak narkotyków, potrzebujemy więcej i więcej tych dźwięków, aby żyć.
  Oczywiście skłamałbym pisząc, że to w całości strefa mroku. Płyta nabiera jakby cieplejszej barwy kiedy do głosu dochodzi brzmienie fletu, który w prostym odczuciu jest instrumentem radosnym i piskliwym...
  Na płycie jest 10 nagrań w tym kilka długasów po ponad 7 minut. Wtedy najlepiej słychać jak zespół operuje fakturą i w jaki sposób buduje napięcie.
  Dla mnie - bardzo dobra pozycja na półkę to częstych powrotów.
  Chwała MoonJune Records za takie zespoły, których byśmy zapewne tak szybko nie poznali bo w Stanach jest wielu bardzo utalentowanych muzyków, którzy wszyscy razem nagrywają tygodniowo setki płyt. Tylko perełkom udaje się przebić na powierzchnię showbiznesu. I nie mówię komercyjnym sukcesie, bo płyta o której piszę z góry skazana jest na niszę słuchaczy umiejących słuchać i szukających w muzyce czegoś więcej niż czegoś do przytupywania nogą.
  8/10

  Konrad Niemiec sobota, 22, listopad 2014 12:36 Link do komentarza