1 komentarz

• 

  Chciałem zacząć tą recenzję odnosząc się do ostatniej, dwudziestej piątej sesji Soboru Trydenckiego (4 XII 1563), ale poruszonej na niej tematyki odpustów, świętych obrazów i czyśćca nie da się w nienaciągany sposób połączyć z tą płytą, więc nie będę się wygłupiał. Tak naprawdę w tytule albumu nie chodzi o Sobór (zresztą po angielsku Trydent to Trent), tylko o Londyńskie Trident Studios, w którym zespół Mahavishnu Orchestra zwykł nagrywać. Tam też, w roku 1973 powstała ostatnia, niewydana przez długie lata płyta pierwszego składu tej grupy.
  
  Czuję się zobligowany do napisania kilku słów o tym albumie, ponieważ ludzie na ogół kompletnie go pomijają, nie mając pojęcia, czym on w ogóle jest. A bynajmniej nie jest zbiorem bonusów wydanym dla kasy po trzydziestu pięciu latach. To jest normalny, prawie regularny album zespołu, w dodatku jego pierwszego, owianego legendą składu, w dodatku znacznie mniej niż przedtem podporządkowanego artystycznie McLaughlinowi. To po prostu trzecia płyta zespołu Mahavishnu Orchestra.
  
  Utwory tutaj się znajdujące w nieco innych aranżacjach pojawiły się na koncertowym wydawnictwie grupy Between Nothingness and Eternity oraz na Like Children Hammera i Goodmana. Jednakże te prawdziwe, oryginalne wersje znajdują się tutaj. To chyba jest już tak wielka rekomendacja, że mógłbym spokojnie nic więcej nie napisać. Ale napiszę, chcę rozwiać wszelkie wątpliwości, co do obowiązkowości tej pozycji.
  
  Mamy tutaj sześć instrumentalnych kompozycji. W stylu bez dwóch zdań Mahawiśniowym, ale takim troszkę innym niż na poprzednich albumach grupy. Jest w tej muzyce dużo luzu, sporo miejsca na improwizacje. To nie jest tak starannie przemyślane jak Birds of Fire, to raczej spontaniczna muzyka. Poza tym są tu takie zwyczajne, rockowe melodie. No i oczywiście, jak na pierwszy skład Mahavishnu Orchestra przystało jest niesamowita energia, niepokój, mrok, ogień. To z jednej strony bardziej zwyczajna muzyka, ale przy tym pełna wspaniałych riffów i świetnych zapadających w pamięć melodii. Zwyczajniejszych niż przedtem, ale nadal doskonałych.
  
  Dwa utwory z tej płyty uwielbiam bezgranicznie. Pierwszym jest I Wonder (autorstwa Goodmana). To chyba najbardziej rockowy numer tej ekipy, z przepiękną, tajemniczą melodią, wokół której pojawiają się improwizacje. Jestem pewien, że każdy fan progresu, czy w ogóle ambitniejszego rocka po usłyszeniu tego kawałka natychmiast zabierze się za cały album! Naprawdę, jak nie wierzycie odszukajcie sobie to gdzieś na Youtube i posłuchajcie! Drugi mój faworyt to John's Song. Mahavishnu w całej okazałości! Bardzo mroczny nastrój, coraz większe napięcie, zjawiskowa gra McLaughlina aż wreszcie prosty, ponury riff gitary i wibrujące dźwięki skrzypiec. Coś pięknego! A na tych dwóch kawałkach album naprawdę się nie kończy - nie ma tu ani jednego słabego momentu!
  
  Po wysłuchaniu The Lost Trident Sessions pozostaje ogromny żal, że ten zespół rozpadł się tak szybko. Na płytach następnych grało wielu wybitnych muzyków, McLaughlin nagrał przy ich pomocy sporo świetnego materiału, który jednak absolutnie nie dorasta do poziomu pierwszych albumów. Tego również! Dlatego jeżeli znasz i lubisz grupę Mahavishnu Orchestra, a po ten album nie chciało Ci się sięgnąć to koniecznie go zdobądź. To było ostatnie tak zjawiskowe dzieło tego wybitnego zespołu. Lektura obowiązkowa!

  Bartosz Michalewski sobota, 04, wrzesień 2010 22:07 Link do komentarza