1 komentarz

• 

  Na trudną próbę wystawili swoich zwolenników muzycy krakowskich Wnętrz. Na drugą płytę zespołu przyszło im czekać długie cztery lata. W tym czasie w grupie zaszła jedna zmiana - Piotra Suskiego za perkusją zastąpiła Tatyana Bunyak.
  
  Uważni użytkownicy serwisu ProgRock.org.pl spotkali się już z tą artystką. Jej imię i nazwisko pojawiło się przy okazji recenzji płyty 'Bajki z ciemnego lasu' projektu Żmij Jakuba Zieliny. Tatyana urodziła się w Nikołajewie na Ukrainie. Wychowywała się i studiowała we Lwowie. Grę na instrumentach perkusyjnych rozpoczęła w 2005 roku pod okiem i uchem Anatolija Szackiego w jego zespole Tender - Blues. Od 2006 roku mieszka i gra w Krakowie, między innymi w Fajno, DJ's, Shokolad i Colored Shadows. Jej aktywność muzyczna nie ogranicza się jedynie do gry na perkusji, od czasu do czasu występuje z recitalami wokalnymi.
  
  Zmiana personalna nie wpłynęła w istotny sposób na muzykę zespołu. Na tegorocznej płycie Wnetrza brzmią podobnie jak na swoim debiutanckim krążku - surowo, szorstko i naturalnie. Po raz drugi grupa skutecznie oparła się wszechobecnej cyfryzacji. Pogłoski o śmierci dźwięku rejestrowanego analogowo okazały się więc być przedwczesne. Płytę winylową niektórzy też odsyłali już do lamusa powoli, a ona przeczekała najgorsze lata i powoli tryumfalnie wraca do łask. Coraz więcej muzyków rejestruje swoją muzykę korzystając ze staroświeckich magnetofonów wielośladowych i wzmacniaczy lampowych, w które wyposażane są współczesne studia nagraniowe. Czy tą drogą poszły Wnętrza dokładnie nie wiadomo, ponieważ w nadzwyczaj skromnej wkładce do płyty brak jakiejkolwiek informacji na temat studia, w którym dokonano nagrań. Tak czy owak 'Projektowanie' brzmi bardzo analogowo.
  Zmiana składu osobowego nie odbiła się również na stylu krakowskiego tria i pod tym względem 'Projektowanie' jest kontynuacją wypracowanego na 'Treble' oryginalnego i eleganckiego połączenia jazzu z rockiem. Nowe utwory Wnętrza wykonują w ten sam żywiołowy i bezkompromisowy sposób, jaki zaprezentowali na swoim debiucie płytowym. I pewnie dlatego ta muzyka brzmi tak autentycznie i nie straciła niczego ze swojego specyficznego charakteru.
  
  Przysłuchując się obu płytom nie trudno zauważyć, że obie zostały zrealizowane według tego samego planu - rozpoczynają się i kończą kompozycjami trochę trudniejszymi w odbiorze, bardziej radykalnymi. Między nimi znalazły się utwory o nieco lżejszym ciężarze gatunkowym. Najefektowniej wśród nich wypadają 'Łóżko wodne' i 'Zima stulecia'. 'Łóżko wodne' uwodzi uroczą melodią, a 'Zima stulecia' wabi cudownym rozwinięciem tematu przewodniego i narastającym napięciem (jest tu coś z atmosfery 'Starless' King Crimson). Nie sądziłem, że kiedykolwiek w odniesieniu do fusion użyję słów 'uwodzi', 'wabi', 'cudowny', 'uroczy' - pasują do jazz-rocka jak pięść do oka albo kwiatek do kożucha.
  
  Na 'Projektowaniu' nie zabrakło tak dobrze znanych z 'Treble' eksperymentów brzmieniowych. W porównaniu z 'Treble' jest ich tutaj nawet więcej, muzycy odważniej poszukują nowych brzmień i jednocześnie czynią to w sposób bardziej uporządkowany i zdyscyplinowany. Dzięki tym staraniom trwająca blisko sześćdziesiąt minut płyta, zawierająca wyłącznie muzykę instrumentalną, nie tylko nie nudzi, ale z każdym kolejnym przesłuchaniem dostarcza nowych wrażeń.
  
  Mimo tych twórczych poszukiwań muzyce Wnetrz trudno przypisać określenie 'awangardowa', bo w sumie 'Projektowanie' okazuje się być bardzo konserwatywną płytą, co akurat mnie bardzo się podoba.

  Krzysztof Michalczewski piątek, 29, czerwiec 2012 23:02 Link do komentarza