Chick Corea urodzony 12 czerwca 1941 roku od blisko pięciu dekad wnosi do muzyki jazzowej oryginalność kompozytora, wyobraźnię improwizatora, technikę wirtuoza oraz sprawność instrumentalisty. Przez lata nieustannie tworzy swój własny, jazzowy wizerunek, cechujący się raz fascynacjami fusion i elektronicznym rockiem, raz rytmami latynoskimi i muzyką klasyczną, innym razem stricte jazzowym triem, wielo-stylistycznymi duetami lub solowymi recitalami. Tak rozległe zainteresowania wynikają głównie z percepcyjnych zdolności artysty, dla którego w równym stopniu inspiracją była twórczość Bartoka, Beethovena, jak i Milesa Davisa, Billa Evansa czy Charliego Parkera. Jego muzyczne skłonności ujawniły się już w dzieciństwie: ojciec Chicka, kompozytor i trębacz, umożliwił mu nie tylko naukę gry na fortepianie, ale i - gdy Corea opanował podstawową wiedzę muzyczną - zaproponował granie wspólnie z własną orkiestrą. Równocześnie grał w zespole Latin jazzu, słuchał nagrań zgromadzonych w płytotece ojca.
W 1959 r. Corea podejmuje naukę w nowojorskim Columbia University, by akademicką edukację porzucić dla studiów w Julliard School i wkrótce wtopić się w muzyczny świat Manhattanu. Pierwsze estradowe kroki stawia w zespole Mongo Santamarii, by niebawem związać się z zespołami Blue Mitchella, Herbiego Manna, Sarah Vaughan oraz (na dwa lata) z grupą Stana Getza (z którą nagrywa album "Sweet Rain").
W 1966 r. Corea nagrywa (z W. Shorterem i J. Hendersonem) swój pierwszy autorski album "Tones For Joan's Bones" i w kilka miesięcy po debiucie Tony Williams proponuje Corei eksperymentalny koncert z grupą Milesa Davisa. Ekscentryczny trębacz decyduje się na zaangażowanie Corei w miejsce Herbiego Hancocka i młody pianista bierze udział w nagraniach "Filles De Kilimanjaro", "In A Silent Way" oraz przełomowego "Bitches Brew". Dzięki współpracy z Milesem Davisem młody pianista został życzliwie przyjęty w środowisku jazzowym oraz nabrał wiary we własne siły. Pierwsze samodzielne nagrania Corei (np. trio z Royem Haynesem i Miroslavem Vitousem) stanowią jedne z ciekawszych sesji końca lat sześćdziesiątych (np. album "Now He Sings", "Now He Sobs"). Eksperymenty te poszły wkrótce w kierunku awangardowego tria Corea-Braxton-Holland (album "Circle-Paris Concert") oraz nagrań solowych ("Piano Improvisations").
Poszukiwania te zaowocowały w 1972 r. nieoczekiwanym rezultatem. Corea zakłada zespół Return To Forever, formację o ściśle jazzrockowej orientacji, popadającą w nastrój fusion, melodyjności i przebojowości. Debiutancki album "Return To Forever" (nagrany ze Stanleyem Clarkiem, Joem Farrelem, Florą Purim, Airto Moreirą) stał się wielkim jazzowym bestsellerem, a latynosko-hiszpańska atmosfera muzyki stworzyła w jazzrockowej hierarchii całkowicie odmienną kategorię. Album "Return To Forever" uznano za jedną z ciekawszych płyt lat 70., a grupie przepowiadano wielki sukces (stawiając muzykę Return To Forever na równi z Weather Report oraz Mahavishnu Orchestra). Po latach okaże się, że właśnie te formacje wywarły największy wpływ na fusion i stały się klasycznymi przykładami mariażu jazzu, rocka i elektroniki.
1973 roku rozpoczyna od kontynuacji brzmienia z pierwszego albumu RTF, wydając "Light As A Feather". O ile pierwszy i drugi album mieściły się w kategoriach latynosko-jazzowych (np. słynna "La Fiesta", "Spain"), to kolejne nagrania grupy zmierzały ku konwencji elektryczno-rockowej (albumy "Hymn Of The Seventh Galaxy", "No Mystery", "Where Have I Known You Before", "Romantic Warrior").
Nieoczekiwaną zmianą okazała się koncepcja tworzenia muzyki w duecie z wibrafonistą Garym Burtonem. Album "Crystal Silence" prezentował diametralnie innego twórcę niż lider jazzrockowej Return To Forever lub awangardowej grupy Circle. Konwencjonalne jazzowe pasaże podporządkowane zostały specyficznej konwencji, która improwizacjom duetu Corea-Burton nadała cech muzyki spokojnej, melancholijnej. Sukces nagrań duetu stanowił zwrot w jazzowej stylistyce pianisty i kompozytora. Nagrania "Duet", "Chick Corea And Gary Burton In Concert" zyskały nie tylko prestiżowe Nagrody Grammy, ale uznane zostały także za najciekawsze jazzowe płyty roku. Koncepcję takiej właśnie muzyki rozwinie Corea w nagraniach "Lyric Suite For Sextet". Szukać będzie także inspiracji w fortepianowych duetach z Herbiem Hancockiem (np. album "An Evening With Herbie Hancock") i Friedrichem Guldą (np. "The Meeting") lub solowych nagraniach (np. "Children's Songs"). Równocześnie zacznie czerpać z tradycji wielkiej klasyki (recitale "Mozart Double Piano Concertos" z Guldą oraz "On Two Pianos" z N. Economu).
W 1982 r. Corea powrócił do koncepcji muzyki w standardowym trio. Ponownie zaprosił do współpracy muzyków, z którymi przed laty nagrał album "Now He Sings, Now He Sobs". Trio Corea-Haynes-Vitous zadebiutuje podwójnym albumem "Trio Music", prezentującym sugestywne jazzowe improwizacje inspirowane m.in. standardami T. Monka.
Kolejną metamorfozą w muzyce Corei stanie się Elektric Band, zespół nawiązujący do muzyki Return To Forever. Akustyczna mutacja grupy nazwana zostanie Akoustic Band.
Niezwykle rozległa skala muzycznych zainteresowań Corei sprawia, że artysta ten czuje się całkowicie swobodnie w różnych sekcjach muzyki, w której dominuje jednak jazzowa synkopa. Raz są to awangardowe recitale tria Circle, innym razem modern jazz Trio Music, wreszcie jazz-rockowe frazy Return To Forever oraz Elektric Band, duety z Burtonem, Hancockiem, McFerrinen i wieloma innymi, czy klasyczne nagrania jazzowe (np. "Three Quartets").
Lata dziewięćdziesiąte to kontynnuacja Elektric Band II, kolejne duety i kolejny projekt jazzowy - Orgin. Początek nowego wieku to powrót Chicka do korzeni hiszpańskich, nowy projekt Touchstone i ponowne wskrzeszenie Return To Forever jako RTF IV. Wspólny projekt z Johnem McLaughlinem (Five Peace Band). Znów niedołączne duety i tria, po najnowsze wcielenie okrojonego RTF jako Forever. Rok 2012 rozpoczął od kolejnego wcielenia zespołów trójosobowych - Chick Corea / Eddie Gomez / Paul Motian i projektu Concerto for Jazz Quintet and Chamber Orchestra. Inwencja Mistrza Chicka jest niewyczepana, choć w zeszłym roku obchodził 70 lecie urodzin. Do setki ma jeszcze 30 lat i zapewne wiele nowych projektów przed sobą.