1 komentarz

• 

  Na mocy popularności którą zdobył Chick Corea z zespołem Return To Forever, różne dziwne wykopaliska zaczęły czerpać z popularności tego pianisty.
  I tak w 1973 roku wydano płytę sygnowaną nazwiskiem Corea, która de facto z Chickiem ma niewiele wspólnego. Ot - był on tylko pianistą, który zagrał koncert ze składem, którego liderem był perkusista Pete LaRoca. Dnia 25 maja 1967 roku w Nowym Jorku zagrali koncert, który został zarejestrowany i ukazał się na płycie dopiero w 1973 roku.
  Producentem płyty był Amerykanin Alan Douglas który współpracował z takimi sławami jak Jimi Hendrix, Lenny Bruce czy Miles Davis. Znajomość z tym ostatnim, u którego w owych czasach terminował Chick Corea spowodowała iż zdecydował się on na wydanie płyty, która z twórczością Chicka ma małe związki. Owszem - z działalnością, tak, ale z twórczością już nie, ponieważ kompozytorem wszystkich otworów na płycie był wspomniany Pete LaRoca.
  Nie ma więc tutaj śpiewności i melodyki Chicka, jest podkład pianisty z post-bopowymi solówkami będącymi najbardziej zakorzenionymi w stylistyce free-jazzu. Nie uświadczymy tutaj klimatów znanych z późniejszej twórczości pianisty, tylko zagrania bardzo dobrego instrumentalisty, który nie silił się na oryginalność. Oczywiście styl Chicka jest słyszalny, lecz to nie wystarczy, aby świadomie nabyć tą płytę i słuchać Chicka. No chyba, że szukamy czegoś do kompletu, znając już wszystko.
  W 1973 roku Chick był na początku swej świetlanej drogi, zatem płyta ta w żadnym stopniu nie przybliżyła go słuchaczom, a tylko pozwoliła zrobić trochę grosza producentowi i kompozytorowi.

  Konrad Niemiec czwartek, 19, kwiecień 2012 20:27 Link do komentarza