1 komentarz

• 

  Kryzys. To słowo można by odmieniać przez przypadki cały czas. W stosunku do tego albumu grupy Brand X słowo kryzys pasuje jak ulał. Niestety każdy zbieracz ich muzyki przekonał się o tym układając w 1979 roku ich najnowszego winyla na talerzu gramofonu.
  Tak jak pisałem wcześniej, już w 1977 roku w zespole występowali „zastępcy”, a potem już funkcjonowały praktycznie dwa osobne składy Brand X. Potwierdzeniem tych słów jest ta właśnie płyta. Utwory tu zawarte to efekt kilku sesji nagraniowych zrobionych w różnych konfiguracjach. Spójność stylu zespołu rozpierzchła się w indywidualnych stylach instrumentalistów. Widać to także po opisach do poszczególnych kawałków. Dwaj basiści, dwaj klawiszowcy i trzech perkusistów dogrywało swoje i tak powstał misz-masz w postaci nowej płyty zespołu jazz-rockowego.
  Oczywiście dalej jest to jazz-rock ale już niestety z różnymi naleciałościami. A co najważniejsze – pojawiły się kawałki wokalne. Collins od kilku lat udowadniał,, że potrafi śpiewać w Genesis, więc dlaczego nie tutaj??? OK – wokalizy, dalekie od śpiewu zwrotkowego, ale jednak pojawił się głos, który jednak nie jest wzbogaceniem brzmienia, a jedynie kaprysem.
  I w ten sposób widzimy upadek wspaniałej kapeli, która stworzona jako krótkotrwały projekt na początku przewróciła w głowie założycielom, by później stać się ich przekleństwem.
  Płyta słaba, odcinająca kupony po dawnej popularności, nierówna, niespójna i po prostu muzycznie taka sobie. Bywało lepiej.

  Konrad Niemiec środa, 27, luty 2013 17:32 Link do komentarza